Rođen je 1913. godine na Cetinju. Osnovnu školu i gimnaziju učio je u Podgorici, gdje je maturirao 1931. Kao učenik se isticao zrelošću, znanjem i pismenošću. Imao je veliki ugled u đačkoj sredini. Školske 1930/31. godine bio je predsjednik Srednjoškolske đačke literarne družine „Njegoš“. Sarađivao je u đačkim i omladinskim listovima i almanasima „Naša iskra“, „Venac“ i „Naši dani“.
U jesen 1931. upisao se na Tehnički fakultet Karlovog univerziteta u Pragu. Bio je član Udruženja jugoslovenskih studenata „Matija Gubec“ u Pragu. Zbog političkog rada protjeran je iz Praga 1932. i dolazi u Beograd, gdje upisuje studije prava. U Beogradu je nastavio politički rad, izabran je za člana Univerzitetskog komiteta SKOJ-a. Bio je jedan od organizatora studentskih demonstracija za odbranu autonomije Univerziteta. Prilikom provale u beogradskoj skojevskoj organizaciji 1934, uhapšen je i poslije istrage i mučenja u „Glavnjači“, zloglasnom beogradskom zatvoru za komuniste, predat je Sudu za zaštitu države. Osuđen je na četiri godine robije koje je odrobijao u Sremskoj Mitrovici. Oslobođen je 1938. i dolazi u Podgoricu, i nastavlja revolucionarni rad i radi u Ilegalnoj štampariji KPJ i organizuje kružoke za radničku, srednjoškolsku i studentsku omladinu. Bilo mu je oduzeto biračko pravo.
Ponovo je uhapšen 1940. godine. Vrijeme istrage proveo u zatvorima u Beogradu i Kikindi. Pušten je iz zatvora zbog nedostatka dokaza. Vratio se u Crnu Goru, gdje ga biraju za člana Pokrajinskog komiteta SKOJ-a.
Na Šestoj zemaljskoj konferenciji SKOJ-a 6. septembra 1940. izabran je za člana CK SKOJ-a, čiji su članovi bili i Ivo Lola Ribar, Budo Tomović i Rato Dugonjić. Porodica mu se 1940. preseliila u Beograd, pa se i on preselio. Ubrzo je mobilisan u jugoslovensku kraljevsku vojsku i upućen u Travnik, gdje ga je zatekao aprilski rat 1941. Izbjegao je zarobljavanje i iz Travnika, preko Sarajeva, krenuo za Beograd, gdje mu je bila porodica. U Sarajevu mu je, preko partijske veze, savjetovano da ne ide u Beograd, jer je poznat policiji kao komunista i biće uhapšen. Nije poslušao savjet, pošao je u Beograd, gdje je već bilo počelo hapšenje komunista i rodoljuba, pa je i on uhapšen, 27. juna 1941, a 18. jula strijeljan na Banjici. Sa njim je strijeljan i Bogdan Velašević, apsolvent tehnike, iz Danilovgrada, bivši učenik Podgoričke gimnazije.
Slobodan Škerović je pripadao užem krugu crnogorskih intelektualaca komunista, iz tridesetih godina prošlog vijeka, čiiji revolucionarni rad i borba za socijalnu pravdu čine svijetli trenutak naše istorije. U znak priznanja za njegov revolucionarni rad, Skupština opštine Podgorica je februara 1960. donijela odluku da Gimnazija u Podgorici, u kojoj je učio svih osam razreda, nosi njegovo ime. U auli Gimnazije je, 18. februara 1963. godine, otkrivena njegova bista. Na otkrivanju biste bio je Slobodanov otac, dr Nikola Škerović, dugogodišnji direktor Gimnazije.
Jedna ulica u Podgorici i jedna u Danilovgradu nose njegovo ime.
